Katendrecht in Westenschouwen

 

 

Uniek…… wie wist dit.

 

Voor wie (nog) niet weet wat Katendrecht was en betekende voor onze samenleving hierbij enige uitleg voordat we aan het artikel gaan beginnen. 

 

Katendrecht is een wijk op Rotterdam-Zuid en hoort bij het stadsdeel Feijenoord. Het is als een schiereiland gelegen tussen de Rijnhaven en Maashaven. De wijk heeft een oppervlakte van 1,18 km² met 4445 inwoners. In de twintigste eeuw was het lange tijd de bekendste prostitutiebuurt van Rotterdam met veel uitgaansgelegenheden voor zeelieden. De bijnaam van de wijk is De Kaap. Het was dus de tegenhanger van hoerenbuurt “De Wallen” in Amsterdam.

 

Net na de 2de Wereldoorlog werd vanuit het Katendrechts Volkshuis begonnen met vakanties in Westenschouwen. Het vakantiecentrum werd Kamp Eikendal genoemd, dit vanwege de grote eik die midden op het centrum stond. De eerste gasten moesten er heel wat voor over hebben, de reis er naar toe, stoomtrammetje, veerboot, stoomtrammetje en de rest lopen. In het begin stonden er slechts tenten maar enige tijd na de watersnood in 1953, kwamen er houten barakken vrij die eerst dienst hadden gedaan als tijdelijke woonruimte voor de gedupeerden. Ruim 30 van die huisjes kwamen ter beschikking en werden door vrijwilligers uit Katendrecht op het kamp opgebouwd. Omstreeks 1986 kwam er vanwege een fusie een einde aan de vakanties. Momenteel staat er op de plek van het kamp een villawijk.

Op zaterdag 3 augustus 1957 werd Kamp Eikendal geopend door de Jhr. AFC de Casembroot, commissaris van de koningin in Zeeland en een wondertje was geschied. Hij sprak de legendarische woorden: “Laat dit kamp een grote opvoedende invloed en waarde hebben voor de jeugd van Katendrecht die tevens op deze manier eerbied voor de natuur zal worden bijgebracht”. Met andere woorden, de opvoeding liet thuis te wensen over en voor de natuur had al helemaal niemand een oog. In de jaren net na de oorlog kwamen leden van het Katendrechtse Volkshuis al op het eiland kamperen. Aanvankelijk in schuren van boerderijen en later dankzij een gift van HM de Koningin in tenten. De boerenschuur was al snel te klein en het tentenkamp leverde vooral in minder zonnige zomers vooral moeilijkheden op voor begeleiders met kleine kinderen in de leeftijd van 7 t/m 14. Dit mag duidelijk zijn.

 

Oudjes aan het touwtje springen
Oudjes aan het touwtje springen

De vereniging startte op 10 maart 1955 met een uitvoering van een bouwplan voor een buitencentrum en werd daarbij geholpen door de gemeente Burgh-Haamstede. Te Noordgouwe en omgeving werden 26 noodwoningen door vrijwilligers olv de heer T. Verhagen, afgebroken, vervoerd en op het kampeerterrein te Westenschouwen herbouwd. Daardoor ontstond aan de voet van de duinen, temidden van hoog opgaand hakhout, een klein dorp, bestemd voor het zomerwerk van die Katendrechtse Vereniging voor Sociaal-Cultureel Vormingswerk. Jeugd, huisvaders en –moeders, bejaarden, zij allen zouden in de toekomst goede weken in dit centrum kunnen gaan beleven. De vrijwillige arbeidskrachten hebben ruim 30.000 werkuren belangeloos aan deze bouw besteed. Eind maart 1955 werden de eerste noodwoning afgebroken en op 2de pinksterdag 1956 begon men met de eigenlijke bouw. De totale klus bedroeg circa 100.000 gulden (45.378 €) welk bedrag voornamelijk door Rotterdamse haven- en aanverwante bedrijven en fondsen bijeen werd gebracht. Daarnaast ontving de vereniging grote medewerking van het rijk alsook van de gemeentebesturen van Rotterdam en Haamstede.

De huisjes op het terrein boden ieder plaats aan twaalf personen met een leider. Naast de 26 huisjes werden ook enkele iets grote gebouwtjes overgeplaatst. Zo werden er ook een administratiegebouw,   recreatiezaal, magazijn, winkel, ziekenzaaltje en een (gaar)keuken, met eigen chef-kokkin Mevr. Klaverkamp, opgebouwd. Het kamp werd tevens voorzien van stromend water, toiletten met waterspoeling (uniek die tijd), en douches met warm en koud water.

Elke dag trok men erop uit en op de woensdagavonden was er vaak een gekostumeerd voetbalwedstrijd die tot doldwaze situaties leidde. Later werd er ook deelgenomen aan de competities van het campingvoetbal. De dagindeling op zich zal voor menigeen geen vragen meer oproepen. Alle bezigheden  en activiteiten die op jongerenkampen bekend waren werden dus ook hier gedaan. Ook de oudjes kwamen aan hun trekken, klaverjassen, sportdag, bustochten, filmavonden, songfestival, honderden 65-er plussers hebben er hun vreugde beleefd en dat voor 15 gulden voor een hele week. Het primaire doel was om te voorkomen dat de oudjes gingen vereenzamen omdat de naaste familie- en kennissenkring steeds kleiner werd, en dat lukte aardig. Zelfs huwelijken werden gesloten nadat men een nieuwe ontmoeting had gedaan op het kamp. Er waren echter meer doelgroepen die men een fijne vakantie in een mooi stuk Nederland wilde geven. Doelgroepen waren: Bejaardenkampen, huisvrouwenkamp voor ’n week, een kamp van ’n week voor slechthorende kinderen, twee veertiendaagse kinderkampen en een veertiendaags kamp voor de rijpere jeugd. 

 

Onder het parkeerterrein aan de Adriaan van de Weijdeweg is het kamp is duidelijk te herkennen.
Onder het parkeerterrein aan de Adriaan van de Weijdeweg is het kamp is duidelijk te herkennen.

De prijzen werden echter al snel verhoogt, tot bijvoorbeeld 50 gulden per kind per kamp. Dit was wel nodig ook omdat door de vele voorzieningen het kamp al snel met een flink verlies draaide. Winst hoefde er niet gemaakt te worden maar de cijfers liepen al snel in de min. Hierdoor werd men ook min of meer verplicht om buiten hun eigen seizoen het complex te verhuren aan andere verenigingen om zodoende een extraatje te kunnen genereren. De grootste klap volgde echter in februari 1976. De eigenaar van het stuk grond was overleden. Via zijn testament werd bekend gemaakt dat na overlijden het Katendrechts Volkshuis de grond moest kopen als zij er gebruik van wilde blijven maken. Het perceel 10.000 m2 zou 200.000 gulden moeten gaan kosten en dat kon de vereniging nooit opbrengen dus werd er beroep gedaan op allerlei sponsors en fondsen en bedrijven. Uiteindelijk werd de grond gekocht door de gemeente Burgh-Haamstede en kon de vereniging blijven. Financieel werd het in 1983 echter steeds penibeler, na zoveel jaren moesten er toch echt huisjes gerenoveerd gaan worden vanwege de slechte staat. Er werd zelfs in Katendrecht een heus popfestival voor georganiseerd. Één ton minimaal had men nodig om nog bestaansrecht te hebben. En zelfs dat bleek bij nader onderzoek niet te voldoen. Enkele huisjes zijn nog gerenoveerd en in 1986 werd er na overleg met de gemeente Burgh-Haamstede de stekker uit het project getrokken. De grond ging naar een project-ontwikkelaar en die heeft er mooie vakantiehuisjes en villas neer  gezet.

Huidige villa's
Huidige villa's

Het was er een mooie fijne mooie tijd en zoals de Katendrechtse zamger Slome Japie ooit zong:

 “Ik heb m'n hart op Katendrecht verloren

't Was in een woning in de Delistraat

Daar liet ik mij door vleierij bekoren

Nu weet ik beter, maar 't is helaas te laat

Had ik maar nooit die dame aangekeken

Was ik maar nooit die woning ingegaan

Helaas helaas ik ben voor haar bezweken

Ik heb er reuze fout gedaan”.

 

Hierbij nog een link naar een youtube filmpje: