In 82 jaar van zomerwoning tot brasserie “Zeelust”

Wanneer men vroeger de Steenweg te Westen-schouwen af reed stond onder aan de trap het bekende hotel-pension “Zeelust" van J. M. van Vessum. Van Vessum was oorspronkelijk afkomstig uit Amsterdam. Later werd aan de voorzijde van het hotel nog een overkapping aangebracht. Er waren twee opgangen om het hotel te betreden, die elk vier treden hoog waren en omgeven door een leuning. Op het terras kon men een verfrissing gebruiken, binnen stond een biljart en er waren twaalf nette hotelkamers. Zes aan de voorzijde en evenveel aan de achterkant. Het hotel werd hier in 1928 gebouwd en in 1943 op last van de bezetters gesloopt. Of er na de oorlog nog plannen hebben bestaan om ter plaatse een nieuw hotel te bouwen is ons niet bekend. Deze foto - een uitgave van Piet Ochtman - zal waarschijnlijk kort na de bouw zijn gemaakt. Het is nog opvallend rustig in deze omgeving maar toch zijn enkele gasten al op weg naar strand of hotel. De bouw van landhuizen in de duinen was al begonnen en rechts op de foto zien we al zo'n voltooid huis – De Kolle - in de duinen prijken. Er zouden er later nog vele tientallen gebouwd worden. De prachtige Westenschouwse duinhellingen, met de hoge vlieren en duindoorns, werden met steeds meer villa's verrijkt en Westenschouwen ontwikkelde zich als badplaatsje. Tal van pittoreske weggetjes werden van een asfaltlaag voorzien om het de vakantiebezoekers nog gemakkelijker te maken. Tenslotte werd het plaatsje nog eenvoudiger bereikbaar toen de Provincialeweg - de Hogeweg - in 1937 werd doorgetrokken tot aan de trap. Deze trap zien we hier recht vooruit tegen de binnenduinen aan liggen.

Aan het eind van 1934 verkreeg Karel Lemson vergunning voor het bouwen van een ‘zomerwoning’ bij de duinrand. Dit werd het zomerhuis Wilgenhoek, dat werd verkocht aan de Haamsteedse huisarts M.C.J. Pilaar en zijn echtgenote mevrouw A.A. Pilaar-Smit. Het huis bestaat nog maar is nauwelijks herkenbaar.

In de jaren 60 heeft de familie Flohil-Verwest, die sedert 1937 aan de Lageweg het pension Zonneweelde, thans hotel De Zilvermeeuw, dreven, het zomerhuis Wilgenhoek gekocht en als horeca-gelegenheid ingericht. Zij doopten het om tot café-restaurant-pension Zeelust, herinnering aan het verdwenen hotel van die naam. Links op de achtergrond is zomerhuis “Duinhuys” te zien.

Het ondernemende jonge echtpaar Wim Flohil (geb.1910) en zijn vrouw Willy Verwest (geb. 1916), beiden geboren te Scharendijke, zijn op 1 Juli 1937 getrouwd en kwamen naar Westen-schouwen alwaar zij op vrijdag 9 Juli 1937 hun bedrijf openden. Aan de Lageweg 21 hadden ze voor 17.000 gulden een éénlaags modern pension onder een grote samen-gestelde kap laten bouwen met 12 kamers, want de crisisjaren waren in hun ogen voorbij en het toerisme groeide, zeker in de Schouwse Westhoek. Het was tevens voorzien van elektriciteit waaronder een groot elektrisch fornuis en waterleiding.  Ze noemden het "Zonneweelde" (1975: “De Zilvermeeuw”). Flohil was van beroep smid/elektriciën. Naast de twee aangebouwde garages was zijn werkplaats, waar hij ook fietsen verkocht. Willy had in de beginjaren haar kruidenierswinkeltje links van de hoofdingang. In de grote tuin achter het pension kweekten ze hun groenten die ze voor de warme maaltijden voor hun pensiongasten nodig hadden.

Onverwachte tegenslag was er in de Tweede Wereldoorlog. Er kwamen in 1940 geen toeristen meer; wel werd het verplichte inkwartiering van Duitse officieren. Tot 1942 verliepen de zaken redelijk goed, maar het regiem werd harder; de garages werden een stal voor acht paarden en de Flohils, met hun twee kleine kinderen Tonny en Hans, moesten uit "Zonneweelde" weg. Zelf kregen ze onderdak aan de Hogeweg (tegenover "Lisiduna"), maar ze moesten daar ook weer vertrekken. Gelukkig konden ze in Ellemeet terecht, in het huis van oma Blom. Na de oorlog vonden ze "Zonneweelde" zwaar beschadigd en uitgewoond terug, met kogelgaten in de muren en de garagevloer gedeeltelijk uitgekapt. Na een periode van herstel van het pension kon moeder Willy de kennis uit de eerste oorlogsjaren gebruiken, want er verbleven nadien nog meer Duitsers dan in Tweede Wereldoorlog, nu gelukkig als toerist.

Door het toeristisch denken van Flohil zag hij al vroeg de voordelen van een horecaonderneming dichterbij het strand. Dr. M.C.J. Pilaar had eens tegen hem gezegd: "Als ik mijn zomerhuis "De Wilgenhoek" verkoop, ben jij de eerste gegadigde". Zo gebeurde dat in het begin van 1961. Hij kon de horecavergunning krijgen, die hier nog gold voor het gewezen "Hotel Zeelust", dat vanaf 1928 tot 1943 rechts bij de duintrap had gestaan en dat de Duitsers toen hadden laten afbreken in het kader van Küstenrauming.

In juni 1961 was de feestelijke opening van het nieuwe "Zeelust", door de Burghse aannemer J. Bijkerk verbouwd en door A. Coomans geschilderd. Burgemeester Röell en andere bestuurders werden door Wim Flohil die middag van harte welkom geheten buiten op het terras. Dochter Tonny overhandigde op een zilveren schaaltje met de sleutel aan de burgervader die als eerste "Zeelust" binnen trad. De ZNB van 15 juni 1961 schreef onder meer: "Het grootste gedeelte van het gebouw wordt in beslag genomen door een eetzaal met bar waar 40 personen kunnen zitten en in de moderne keuken staat een grote door propaangas verhitte kachel. Op de bovenverdieping zijn tien bedden in keurig afgewerkte, met warm en koud stromend water voorziene kamers, met elk een eigen balkon". Tot 1966 bleven ze in "Zeelust" werkzaam. Intussen had Flohil aan de westzijde een overdekt terras aangebouwd, alsmede een verkregen drankvergunning in 1966.

De nieuwe huurders van de zaak werden (voor zeven jaar) Jan en Dien Dijkstra. In april 1973 werden Flohil’s zoon Hans en zijn vrouw Jenny Mooij de nieuwe eigenaars en uitbaters. De zaken van Zeelust liepen goed en in 1976 lieten zij er zelfs een restaurantruimte aan de oostzijde aanbouwen. De zaak werd met ongeveer 70 m2 uitgebreid waardoor de capaciteit van het restaurant met 50 plaatsen tot in totaal 130 werd uitgebreid. Tevens werden de wanden voorzien van allerlei scheepsattributen zoals o.a. reddingsboeien, telegraaf, patrijspoorten, stuurrad en een 110 jaar oude zeekijker. Dit geheel met een openhaard gedeelte met een gezellig zitje. Na weer een verbouwing in 1980 van de bovenverdieping werd daarmee hun eigen woonruimte aanmerkelijk vergroot. Jan en Dien Dijkstra bleven na de overgang in 1973 nog wel een gedeelte van de zaak

huren. Dit in de vorm van een friethoekje, deze was gelegen aan de achterzijde (vanaf de Steenweg gezien) van het pand, in de keuken ingebouwd. Na een aantal jaren friet te hebben gebakken stopten zij op respectabele leeftijd. De nieuwe frietboer werd, nadat Hans zelf nog een tijdje in het friethok had gestaan, Reino Verhagen. Inmiddels, het was 1982, werd een nieuwe friethal, "Westkenshil” gebouwd met het zicht op de grote trap en rotonde. In april 1984 werd "Zeelust” aan Jenny's broer Ruud Mooij en diens vrouw Sera de Wit overgedaan terwijl Hans en Jenny ernaast in de frites-hal "Westkenshil” zelf aan de slag gingen. In 2007, na 23 jaar hard werken, verkochten Rudy en Sera het bedrijf aan Paul van der Lem en Sonja van Sant, dat echter op ’n fiasco uitdraaide en in een faillissement zou gaan eindigen. Het faillissement werd voorkomen doordat Zalmhuis BV de zaak opkocht en met Daniëlle Giljam en Rick Duyvesteijn grootse plannen had om de zaak terug op de rails te krijgen. Wat volgde was een geweldige explosie van gasten in de vernieuwde “Brasserie Zeelust”. Er was hard aan de weg getimmerd met oa ‘het beste terras van Zeeland en derde van Nederland’. Dit was echter niet vol te houden en mede doordat men alleen maar oog had om nog hoger op te komen met het bedrijf, liep het spaak. De brasserie werd in 2013 overgenomen door Micha Nas en Jorick Hensius. De eerste had al diverse zaken op Walcheren en Jorick was als jongste ‘in de leer’. Na een tweetal jaren kwam ook aan hun bedrijfspartnerschap een eind en werd het bedrijf eind 2015 weer verkocht. Ditmaal waren het echtpaar Richard en Sandra Tramper de nieuwe eigenaars. Mensen met een echt hart voor de zaak. Alle klanten worden vriendelijk en schijnbaar onvermoeibaar door hun en alle bedienden voorzien van een natje en 'n droogje. Ruud Mooij zelf ging in 2008 verder in de populaire snackbar "The sixties", de laatste jaren samen met zijn zoon Davey.

Zo rond de eeuwwisseling was het restaurant nog de voornaamste inkomensbron. Café kon men het niet meer noemen. Na al het andere: Pannenkoeken eten na de Pannenkoekenloop, vergaderen van de Landbouwbelangenvereniging, Strao, Domeinenloop, Mosselloop, Vvv vergaderingen, Begrafenissen, Trouwerijen, Disco’s enz is Zeelust nog steeds een mooi pand en bedrijf gebleven. Daar waar je nu, soms na 50 jaar, nog steeds bekenden tegenkomt en waar nieuwe zeer tevreden op terug kijken, zal hopelijk nog jaren dit aanzien blijven behouden.

En Zonneweelde: Na een tiental jaren stopten de familie Flohil en werd de nieuwe beheerders PJ Buis-Wassenberg. In 1976 werd de zaak verkocht aan Cor en Gerda van der Avoird-Pols. Het pand werd omgedoopt in “De Zilvermeeuw 75”. En tevens werden alle 5 tegenoverliggende panden bij “Huis van Bom”, Kamperfoelie, Meidoorn, Lijsterbes, Ribes en Wilde Roos, ook eigendom van de familie van der Avoird. Na het overlijden van Gerda op 48 jarige leeftijd in 1991 is Cor (†2021) nog steeds eigenaar met zijn nieuwe partner Natalia Petrova, met deze note dat het pand vanaf 2015 te koop stond, tot het overlijden van Cor. Partner heeft bedrijf voortgezet.

Eindherinnering: Laten we in de geschiedenis van Zeelust toch vooral Willy de Glopper niet vergeten. De ober/kelner/serveerder die zij leven lang in dienst stond bij Zeelust en die in 2007 op 63 jarige leeftijd onverwachts tragisch om het leven kwam.